Babygirl en de zoektocht naar genot

Vrijdagavond: zin in een ‘erotische thriller’. Om er lekker van te kunnen genieten  had ik mij terdege voorbereid, eerst de lovende recensies, daarna een stuk in de NRC waarin betoogd wordt dat de film helemaal niet feministisch is.

Een mooi doorwrocht artikel met allemaal terechte opmerkingen over ‘Barbie in mantelpak die verdwaald is in haar gezin’. Maar was dit verhaal geen verspilde moeite? Het is toch geen film om feminisme aan de mens te brengen?

Libellegezin

Hoofdpersoon Romy leidt ogenschijnlijk een geslaagd leven. Goedbetaalde baan gecombineerd met een Libellegezin: getrouwd met een succesvolle toneelregisseur en twee leuke kinderen.

Maar vanaf acquit zien we haar op en onder haar man tevergeefs zwoegen, zij heeft geen bevredigende seks met de man waarmee zij negentien jaar getrouwd is. Bij toeval ontmoet zij een jongeman die een agressieve hond weet te onderwerpen. Het is de trigger voor haar sekscapade. Hij wordt stagiair bij haar bedrijf en verleidt haar tot een seksueel avontuur waarin zij een ondergeschikte – babygirl - positie inneemt.

Uiteindelijk, zij bekent haar affaire - echtgenoot over de rooie -, komt het tot een verzoening en opeens, trompetgeschal, is de seks voor beiden top. Uiteindelijk is de overwinning voor het traditionele kerngezin, de film kan zo in het uitzendschema van de EO. 

Baas

Zij is baas van een logistiek bedrijf. Dat moeten we in ieder geval aannemen; de enkele keer dat ze naar een Excelsheet kijkt, lijkt ze vooral op een konijn dat gevangen zit in het licht, meestal zie je haar tiptop gekleed naar een Trumpiaans kantoor gaan om daar te proberen het onverteerbare PR-jargon onder de knie te krijgen.

Van haar leiderschap thuis, ze slaagt erin om een al negentien jaar bestaand probleem met haar man niet te bespreken en de gesprekken met haar dochters scoren niet echt hoog op de empathieschaal, kreeg ik ook geen hoge pet van op.

Maar dit is natuurlijk een zijpad. Gaat het niet vooral over de zoektocht naar genot? En vooral of dat genot bereikbaar is? Martijn Meijer die De droom van het genot schreef, heeft daar een hard hoofd in. Genot is als een nat zeepje dat je ontglipt als je het bijna te pakken hebt. Wanneer je je verlangen naar iets of iemand vervult, is er vaak de ontgoocheling dat het beloofde genot je toch ontglipt.

Frustrerend in een tijd waar genieten hoog aangeschreven staat. Genot is het kenmerk van een geslaagd leven dat draait om luxe en plezier, het ultieme statussymbool, het bewijs van persoonlijk succes. De mens die maandagmorgen op het werk meldt dat hij een suf en verloren weekend achter de rug heeft, is de loser van de week.