Rapport

Kleindochter (11) logeert. Hoe ouder ze wordt hoe leuker de logeerpartij. Zij kan dingen die ik in het geheel niet kan. Zij danst als de beste. Ze zou, op ons aandringen, ook haar rapport meenemen. Oh, vergeten. Met behulp van een app van moeders zie ik haar fraaie rapport. Het is zoals op haar school gebruikelijk, een complexe rapportage (zou de werkdruk niet wat verlicht worden als dit wat wordt vereenvoudigd?): er zijn bolletjes, cijfers, Romeinse cijfers en opmerkingen. Zonder een legenda is het rapport nauwelijks leesbaar.

Bij de bolletjes zie ik bij de categorie ‘vraagt veel/weinig aandacht’ dat ze helemaal rechts (= weinig aandacht) scoort; als het in de lijn ligt van de andere beoordelingen moet dit als positief worden gelezen. Zou een leerling die weinig aandacht vraagt wel voldoende aandacht krijgen?

Op basis van het rapport krijgt zij een voorlopig advies: mavo, zij is er blij mee.

Zij krijgt ook een cijfer voor ‘taalbeschouwing’ en ‘schrijven strategisch’. Wat zouden die vakken in hemelsnaam inhouden? Zij kijkt mij glazig aan, haalt haar schouders op en mompelt: “Ik heb er toch twee voldoendes voor?”

De juf besluit haar rapport met een persoonlijk commentaar (‘Lieve E., Bedankt voor de gezelligheid. Veel succes in groep 8). De werkelijkheid is iets minder romantisch: ‘Dat heeft de juf bij iedereen geschreven’.

Gezelligheid als sleutelwoord; zou er enig ander land zijn met een dergelijke kernwaarde voor het onderwijs in groep 7?